„Bądźcie błogosławieni przez Pana, który uczynił niebo i ziemię! Niebiosa
są niebiosami Pana, ale ziemię dał synom ludzkim.”
Ps. 115:15-16
- Patrząc w niebo -
Jest znów księżyc. Żegluje spokojnie
wielki, jasny, wśród cieni tysiąca.
Czarne świerki podnoszą swe ręce
do światełek w przestrzeni zgubionych,
gdzie kres myślom, pragnieniom... Nic więcej
tylko szarych kolorów harmonia,
góry, wieczny, wszechmocny Twój pomnik - i ja.
Czym jest człowiek? Spogląda zdumiony,
bo rozumem ogarnąć nie może...
Że jest pyłkiem przez Ciebie stworzonym,
wie - i głowę pochyla w pokorze,
i wśród świerków żywiczych, zielonych
hołd oddaje Tobie, o Boże.
/Lidia Sacewicz/
